Nieco ponad rok temu widzialem siebie o tej porze na jakims zacisznym uniwerku w uk, gdzie moglbym czuc sie jak bohater kolejnych czesci American Pie czy Gotowych na Wszystko, a wiele wskazuje na to, ze bedzie raczej jak w Full Metal Jacket, Szostym Zmysle (I can see dead people !) albo w innym tam Requiem dla Snu (turu, turururu). Ciekawa sprawa, ze im gorzej mi w zyciu tym pogodniej to wszystko opisuje. Sam nie wiem czy to efekt jakiegos gleboko ukrytego sadomasochizmu, czy moze raczej potrzebuje wewnetrznego wsparcia podswiadomosci, ktora wyzwala we mnie resztki pozytywnych wibracji, no ale do rzeczy ! Sie spier... popsulo ! I to nie jakos tak niepozornie, albo krotkotrwale, a konkretnie i raczej na dlugo. W kolegium mieli mnie juz dosyc i w koncu skreslono mnie z listy sluchaczy, a zeby tego bylo malo to jeszcze w tym samym czasie upomnialo sie o mnie wojsko, i jezeli do czwartku nie znajde sobie szybko jakiejs przechowalni, nie wykryja u mnie choroby psychicznej, powaznego inwalidztwa albo zamilowania do intymnych spotkan z chlopakami to czeka mnie los zbiega albo szeregowca, ktoremu pod zadnym pozorem nie powinno sie dawac do reki ostrej amunicji, czy tez innych przedmiotow bezpiecznych inaczej. Codzienne telefony z wysp od zatroskanej i rozgoryczonej rodzicielki tylko poglebiaja stan pernamentnych zjazdow emocjonalnych. Za duzo mysle i za malo dzialam, dobrze, ze chociaz godzine mi Donald podarowal. Bedzie dobrze, prawda ?!